Vijftien jaar later
Niemands leven verloopt vlekkeloos. Iedereen maakt dingen mee die je voor het leven tekenen. Op de schaal van leed was voor mij de MLC van mijn man en de daarop volgende echtscheiding de zwaarste periode uit mijn leven. Zelfs de diagnose borstkanker en de behandeling hiervan leek minder zwaar. Het cliché dat de tijd alle wonden heelt, is maar al te waar. Nu 15 jaar later weet ik dat er licht aan het eind van de tunnel is en dat je er uiteindelijk sterker uitkomt.
R was mijn jeugdliefde, mijn eerste echte vriendje. We waren 17 en 18 jaar toen we verkering kregen. Ik was 21 toen we in 1980 trouwden. Dat was heel normaal in die tijd. Omdat het op deze site over de MLC bij de man gaat richt ik me voornamelijk op zijn verhaal. R is in een jongensgezin met militaire discipline grootgebracht. Ik herinner me veel geschreeuw en concurrentie binnen het gezin. R zijn vader zag In R de aangewezen persoon als opvolger voor zijn bedrijf. Dat R hier niets voor voelde werd hem niet in dank afgenomen. R wilde zijn vader bewijzen dat hij het zelf ook kon. Dat is gelukt, maar niet zonder slag of stoot. Twintig jaar later is R directeur-eigenaar van een bedrijf met 70 werknemers. Bewonderenswaardig voor iemand met een LTS achtergrond. Hij is zover gekomen door zijn ijzersterke discipline en keihard werken. Jarenlang werkte hij 60 tot 80 uur per week terwijl ik voor onze 3 kinderen zorgde. Voor de buitenwereld waren wij het perfecte gezin. De hoeksteen van de samenleving. Bovenmodaal inkomen, mooi huis, 3 leuke kinderen, een hond en 2 auto's op de oprit. R zei weleens over die periode ' Alles wat ik aanpakte veranderde in goud' Toch was het niet allemaal goud wat er blonk. Voor R was het eenzaam aan de top. De verantwoording voelde zwaar en de ladder waarop hij naar boven was geklommen wankelde. Toen in 2000 R zijn vader overleed was dat waarschijnlijk de druppel. R viel voor de avances van zijn secretaresse. Voor mij als donderslag bij heldere hemel.
Achteraf gezien kan je jezelf afvragen hoe helder die hemel eigenlijk was. Ook ik voelde me in ons huwelijk vaak eenzaam en als R dan moe van het werk thuiskwam mopperde ik soms dat ik er alleen voor stond met de opvoeding van de kinderen. R en ik waren min of meer van elkaar verwijderd geraakt maar ons huwelijk was zeker niet slecht. R vertrok na de mededeling onmiddellijk naar het vakantiehuis van zijn ouders en nam zijn secretaresse mee 'om de telefoon op te nemen'. Twee gezinnen bleven verbijsterd achter.
Achteraf komen de inzichten. Als toen de site get-real bestond, had ik wellicht de dingen anders aangepakt. Ook ik heb me huilend op de motorkap van zijn auto geworpen of hij toch alsjeblieft niet weg wilde gaan. Waarschijnlijk ontkom je niet aan zo'n reactie in het begin, maar slim is het niet. Je bereikt alleen het tegendeel en het maakt je er niet aantrekkelijker op. Een aantal maanden later net toen ik een beetje aan het opkrabbelen was, kwam er een verzoeningspoging van zijn kant. Helaas sprak hij niet de woorden die ik wilde horen en de secretaresse draaide nog steeds als een gewillige golden retriever om hem heen. De verzoening mislukte en toen begon het spel om de knikkers. Geloof me, de man waarvan je scheidt is een andere dan degene die je trouwde. Het in 20 jaar opgebouwde vermogen was opeens ZIJN vermogen. De jaren dat ik ook geld heb ingebracht en daarna alleen voor huishouden en kinderen zorgde zodat hij zijn handen vrij had voor zijn carrière bleken niets waard. Negen jaar heeft het geduurd voor het financiële gedeelte echt was afgesloten. R hield zich niet aan de gemaakte afspraken. Het heeft een vermogen gekost aan rechtszaken en dan heb ik het nog niet eens over alle negatieve energie die het kostte. Vaak heb ik op punt gestaan om voor de kinderen en de rust het bijltje erbij neer te gooien, gelukkig heb ik dat niet gedaan. Mijn boekhouder gaf mij de eyeopener. " Je moet je kinderen leren dat afspraken nagekomen dienen te worden. Zoniet dan heeft dat gevolgen." Ik heb toen beslag laten leggen op op de onroerende goederen van R. Ik vond dat vreselijk, maar als ik het niet had gedaan, had ik nooit gekregen waar ik recht op had.
Er kwam een nieuwe liefde in mijn leven en 10 jaar nadat R mij had verlaten, trouwde ik opnieuw op een zon overgoten waddeneiland met onze dierbaren om ons heen. Na 12 jaar is R alsnog met zijn secretaresse getrouwd. Het regende die dag pijpenstelen. Heel af en toe voel ik nog de pijn van het verbroken gezin, het is niet anders. Door onze kinderen zullen R en ik altijd met elkaar verbonden blijven. Als ik in zijn ogen kijk voel ik haast medelijden. Hij heeft zijn kinderen amper op zien groeien, de crisis heeft hem zijn bedrijf gekost en de secretaresse heeft thuis de broek aan.
