BLOG

Did you know messages that come through on your website contact form are in effect an excellent way to get more visitors and sales for your website? How can we do it? Super easy, we put together an ad like the one you're reading right now for your site and we mass post it to tons of contact pages on any kind of website you want. Do these types of ads work? Of course they do! You're reading this now aren't you? The best part is, you can do this for less than $3 a day! Want to find out more? fire off a quick email to: HansenAndyc65833@gmail.com

De termen in een andere dialoog en lees bijgevoegde link helemaal door, helaas in het Engels, maar kun je het niet lezen, dan raad ik je aan Engels te gaan leren. Het is niet meer van deze tijd om geen Engels te kunnen lezen of schrijven dus groei...... Verlatingsangst = Pursuer Bindingsangst = Distancer https://www.divorcebusting.com/forums/ubbthreads.php? ubb=showflat&Number=2483574

Good evening, I was just checking out your site and submitted this message via your "contact us" form. The contact page on your site sends you these messages to your email account which is why you're reading through my message at this moment correct? That's the most important accomplishment with any type of online ad, making people actually READ your ad and I did that just now with you! If you have an ad message you would like to promote to lots of websites via their contact forms in the U.S. or to any country worldwide let me know, I can even target your required niches and my pricing is super reasonable. Write a reply here: noemarcelojf85@gmail.com

Do you want to submit your business on over 1000 ad sites monthly? One tiny investment every month will get you virtually unlimited traffic to your site forever! To find out more check out our site here: http://www.moreadsposted.xyz

Do you want more people to visit your website? Get hundreds of people who are ready to buy sent directly to your website. Boost revenues fast. Start seeing results in as little as 48 hours. For more info send a reply to: florence3145hod@gmail.com

Robin Norwood heeft al in 1985 het boek: women who love too much geschreven. Nederlandse vertaling; als hij maar gelukkig is. Het is een Amerikaans boek, waarin heel treffend voorbeelden, oorzaken en oplossingen worden gegeven voor vrouwen di zivh teveel wegcijferen en blind zijn van liefde. Het bevat veel eyeopeners maar ook handvatten. En a la get real een tel it like it is aanpak. Als je nu achteraf beseft dat je relatie niet gelijkwaardig was, dan kan ik dit boek aanraden.

Elke Geurts heeft een boek geschreven 'Ik nog wel van jou' waarin ze schrijft over de relatiebreuk met haar man. Ik heb haar mijn boek gestuurd en zij herkende alles. Voor mensen die nog meer willen lezen, is haar boek vast erg de moeite waard.

Ik ben niet gelovig, maar wat ik tot nu toe gelezen heb in het boek 'Men in Midlife Crisis' van Jim Conway, vind ik wel verhelderend. Het boek is te lezen via deze link: https://books.google.nl/books?hl=nl&lr=&id=tAfiS7QhetAC&oi=fnd&pg=PP11&dq=midlife+crisis+information&ots=eTEYGzAlRX&sig=mp5pePwWxv32zppLtA1QR3eMuaQ#v=onepage&q=midlife%20crisis%20information&f=false

Mijn boek is uit (april 2016): De Bom - Dagboek van een scheiding Marion Kassenberg (1970) wist niet wat haar overkwam toen haar man als donderslag bij heldere hemel aangaf te willen scheiden. Zes jaar lang was ze gelukkig met haar grote liefde en niets wees erop dat haar geluk wreed verstoord zou worden. De bom onder haar huwelijk werd volslagen onverwacht gedropt en vanaf dat moment was niets in haar leven meer hetzelfde. In ‘De Bom’ vertelt Marion het schrijnende verhaal van deze nachtmerrie. Ze gaat de strijd aan met deze onverwachte breuk en met zichzelf. Op zoek naar antwoorden moet ze zien te dealen met de pijn, het verdriet, de woede, de valse hoop. Rauwe emoties worden treffend beschreven waarbij ze zichzelf niet spaart. De idiote acties die ze uithaalt om haar man terug te winnen geven het boek een luchtige tint. Pijnlijk is het kijken naar haar eigen aandeel. Wat deed ze fout? Heeft ze iets over het hoofd gezien? Tenslotte beschrijft ze uitgebreid haar vermoeden van een midlifecrisis, eenvoudig uitgelegd door middel van citaten die haar steun gaven in die moeilijke tijd. ‘De Bom’ is geen zelfhulpboek. Je zult er geen tips in vinden hoe je een scheiding overleeft. Dit is een verhaal dat verteld moet worden, het verhaal van een gewone vrouw, die stukje bij beetje, dwars door haar tranen heen, haar humor terug vindt en haar eigenwaarde. Een vrouw die vecht voor de liefde, voor gerechtigheid en uiteindelijk voor zichzelf. “Al zou er maar één iemand geholpen zijn met dit boek. Eén vrouw of man, die op dit moment denkt dat de zon nooit meer zal gaan schijnen. Eén persoon die geen idee heeft wat er met zijn of haar partner aan de hand is, omdat er nu eenmaal niet veel bekend is over het fenomeen midlifecrisis. Voor alle mensen die plotseling hun partner, met of zonder midlifecrisis, los moeten laten is dit boek geschreven. Dat ze er steun uit mogen halen.” Het boek kost € 13,50 en is hier te bestellen: http://www.boekenbestellen.nl/boek/de-bom/17240

Gisteren heb ik 'Het handboek voor de midlife crisis' van Monique Kieftenburg gelezen. Er staat niet veel meer in dan je kunt lezen op de website Midlifecrisisweb. Wat ik heel jammer vind is dat Monique net doet alsof ze vanwege haar vriendschap met ene Fay wiens man Bob in een MC belandde zich is gaan verdiepen in het fenomeen MC terwijl voor mij overduidelijk blijkt dat ze haar eigen verhaal vertelt. Het is prima dat ze haar eigen verhaal vertelt, maar doen alsof ze dat niet doet stoorde mij omdat het verhaal daar minder oprecht van wordt. En dat leest dan toch een beetje ongemakkelijk. Het boek ademt een naargeestige negatieve sfeer, het loopt uiteraard niet goed af met Fay en Bob. Zoals te verwachten is. Maar ook de beschrijving wat een mens met MC doormaakt is heel deprimerend uitgevoerd, waardoor je geen enkele hoop krijgt. Wel misschien nog iets meer begrip voor de diepe ellende van de MCer, maar er spreekt geen liefde uit, helaas. Het geeft aan hoe diep hopeloos de MC is en de persoon die het ondergaat een willoze, emotioneel onvolwassen figuur. Omdat de figuur Fay zelf niet echt positief uit het verhaal komt en de man Bob echt een hopeloos geval is, is de beschrijving dat een MC tot een betere, mooiere relatie kan leiden niet levend en voorstelbaar maar een plat verhaal dat je niet gelooft. Zucht. Om met iets positiefs te eindigen: als je blij wil worden kijk dan hiernaar: http://www.a-dvaita.nl/edithhagenaar.html Deze tip kreeg ik van een goede vriendin en het heeft mijn dag gisteren weer goed gemaakt. Er is leven na de MC mensen, er is hoop voor ons allemaal. xxx 2014 MP - 19-05-2016 - 10:43

Dit schreef #leona in het gastenboek op 19-6-15: Dit stukje stond vanmorgen in de Telegraaf, gevalletje MC? 'Ik heb spijt van mijn tweede leg' Door redactie VROUW Ik weet niet of mannen ook mogen reageren, maar ik probeer het gewoon. Met mijn eerste vrouw kreeg ik twee geweldige kinderen. Ze zijn nu 18 en 15, en helaas wonen ze grotendeels niet meer bij mij. Ik ben zo’n vijf jaar geleden van hun moeder gescheiden. Gelukkig in goede harmonie, we hebben alles keurig geregeld en zien elkaar ook nog regelmatig. Het verbaast me eerlijk gezegd dat dat allemaal zo goed ging, want er was natuurlijk wel een andere vrouw in het spel. Eentje op wie ik vreselijk verliefd werd en met wie ik een heimelijke affaire begon. Maar ik kon dat niet lang voor me houden en kwam er mee voor de dag. Natuurlijk kon mijn vrouw daar niet mee leven en zij stelde dan ook voor om te gaan scheiden. Heel raar: ook al was ik zo verliefd op die andere vrouw, het idee om te gaan scheiden vond ik vreselijk. Maar het was wat het was. Anderhalf jaar later ben ik getrouwd met mijn nieuwe liefde. Ze is een stuk jonger dan ik, halverwege de dertig en ze wilde niets liever dan met mij samenzijn. Nou ja, nóg liever wilde ze een gezin met mij stichten. Ik was al vader, dus wat mij betreft was er geen dringende behoefte om nog een keer papa te worden, maar ik snapte dat het voor haar wel heel belangrijk was. En ik voelde me ook wel vereerd, dat ze per se een kind van mij wilde hebben. En zo geschiedde… Vorig jaar kregen we een kleintje, een meisje. Een tweede leg, zoals ze dat zo plastisch noemen. Ik hou van dat kleine grietje. Maar eerlijk gezegd is het allemaal veel te snel gegaan. Ik heb me denk ik toch onder druk laten zetten. Ik ben nu zelf begin vijftig en zit ineens weer in de luiers en slapeloze nachten. En ik weet ineens weer hoe ik me jaren geleden voelde toen mijn eerste twee kinderen nog klein waren: gebroken. Toen was ik nog jong en energiek. Kun je nagaan hoe het nu met me gaat! Daar kan mijn dochtertje natuurlijk niets aan doen, maar laat ik er niet omheen draaien: ik heb er spijt van. Ik zit net in een leeftijdsfase waarin ik meer aan mezelf wilde toekomen. Leuke dingen doen met mijn vrienden, in mijn eentje of met mijn partner. Even zonder kinderen. Want hoe lief ik ze ook heb, ze vragen nou eenmaal veel aandacht. En een baby al helemaal! Tussen mijn nieuwe liefde en mij loopt het ook niet meer zo lekker. Dat verliefde gevoel is echt wel voorbij en de 'houden-van-fase' wil maar niet komen. Tuurlijk geef ik om haar, maar tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik niet meer bij haar zou zijn als we geen kindje hadden gekregen. En om het nog erger te maken: ik ben erachter gekomen dat ik diep in mijn hart het liefst naar mijn ex zou teruggaan. Het lijkt wel alsof ik nu pas besef hoe goed ik het met haar had. En dat we zoveel meer gemeen met elkaar hebben dan ik nu heb met mijn huidige vrouw. Het is allemaal leuk en goed voor je ego, zo’n jonge meid naast je, maar we zitten niet in dezelfde fase. Delen niet dezelfde geschiedenis. Dus ja, als ik het kon overdoen…

Hier het stuk uit het Magazine Psychologie over de Midlifecrisis uit 2009, waar @Emmetje het over had. Boeken zijn er volgeschreven over omgaan met levenscrises, zoals de midlifecrisis, de quarterlife crisis, het dertigersdilemma of andere identiteitscrises. Ongeveer een kwart van de bevolking maakt vroeg of laat een dergelijke periode door, gekleurd door twijfel: is dit wel het juiste leven? Vaak is een ingrijpende gebeurtenis de aanleiding, zoals de dood van een ouder. Voor de partner van zo’n twijfelaar is maar weinig informatie of hulp te vinden. Terwijl die ongewild in de crisis wordt meegesleurd, en moet aanzien hoe alles wat gezamenlijk en met liefde is opgebouwd, als een kaartenhuis ineenstort. Alles gaat prima, dacht Lieke (43). ‘Mijn man en ik hadden een heel hechte band, veel mensen waren jaloers op ons huwelijk. Hij was bovendien een ¬geweldige vader. Tot hij een paar jaar geleden werd ontslagen, en humeurig en ontevreden werd. Dat vond ik begrijpelijk. Maar toen hij zich zonder overleg inschreef voor een zware studie vond ik dat vreemd. Onder invloed van zijn jonge studiegenoten ging hij meer aan zijn uiterlijk doen, jonge kleding dragen. Zijn taalgebruik werd populair. Eerder had hij nauwelijks aandacht gehad voor andere vrouwen, nu zat hij te msn’en met meisjes van achttien die hij van school kende; hij nam ze mee op de motor en bezocht terrasjes met ze. Met een van hen ontwikkelde hij een diepe vriendschap. Hij ging met haar uit, ging bij haar thuis koken en gaf haar onlangs een heel duur cadeau. Hij twijfelde over ons huwelijk, of dit het leven was dat hij wilde. Hij wilde vrijheid en alle ruimte voor zichzelf, alleen op vakantie, de vrijheid om platonische vriendschappen te hebben met jonge vrouwen. Ondertussen is mijn vertrouwen in hem beschadigd. Ik voel onmacht, vernedering en vooral veel verdriet.’ Bestemming onbekend De crisis van je partner betekent dat je op een ongeplande reis moet, zonder te weten waar naartoe en zonder je koffers te kunnen pakken, schrijven Gay Courter en Pat Gaudette in het boek How to survive your husband’s midlife crisis. Het betekent dat je gedwongen bent om afscheid te nemen van de oude situatie, hoe tevreden je misschien ook was met het leven dat jullie samen hadden. Psycholoog Nienke Wijnants schreef een boek over het ‘dertigersdilemma’, de existentiële twijfel van dertigers over hun levenskeuzes. Sindsdien krijgt ze geregeld mails van partners van de twijfelaars, met de vraag hoe ze hun man of vrouw kunnen helpen. Wijnants: ‘In een relatie kun je een crisis niet in je eentje hebben. Zodra een van de twee ongelukkig is, is de relatie niet ideaal voor beide personen. Als je te hard vasthoudt aan wat was, neem je de klacht van je partner dat er iets moet veranderen niet serieus.’ Volgens psycholoog Mira Kirshenbaum, auteur van het boek Alles heeft een reden – Ontdek de ware betekenis van belangrijke gebeurtenissen in je leven, is het belangrijk om je in te leven in waar je partner doorheen gaat. ‘Bij een levenscrisis botst het beeld van wie je dacht te zijn, of hoe je dacht dat je leven zou verlopen, met grote kracht op de teleurstellende realiteit. Dat is verwarrend. Als je door een dergelijke crisis gaat, voel je pijn. Je bent bang om aan de toekomst te denken, je bent boos op jezelf en anderen, en verdrietig over de hoopvolle toekomst die je hebt verloren. En dat allemaal tegelijk. De persoon-in-crisis heeft twee taken: het leven opnieuw uitvogelen en verlichting zoeken van de pijn. Jammer genoeg leggen veel mensen de prioriteit bij het laatste. Is de crisis groot, dan zijn ze vaak bereid álles te doen om de pijn niet te voelen, inclusief vreemdgaan, dure spullen kopen of de benen nemen. Als je partner hier doorheen gaat, moet je dit alles begrijpen.’ Lieke reageerde op verschillende manieren op het grillige gedrag van haar man. ‘Grenzen stellen werkt averechts, merkte ik. De beklemming die dat geeft, veroorzaakt een veel ergere crisis. Maar reageer je begripvol, dan loop je jezelf helemaal voorbij. Want dan loopt hij keihard over je heen, met jouw toestemming. En als ik me hetzelfde gedraag als hij, geeft dat alleen maar meer verwijdering. Wat wel goed helpt, is proberen in zijn wereld te blijven. Samen dagjes uit plannen, en soms ga ik spontaan naar zijn school.’ Als een goede vriend De enige manier om je partner te helpen is volgens Kirshenbaum inderdaad door de beste-vriend-hoed te dragen, en niet de partner-hoed. ‘Je moet de persoon zijn aan wie je partner alles kan vertellen. Hoe minder oordelend je bent, des te welkomer je als persoon in zijn of haar leven wordt. Dat betekent wel dat je goed moet luisteren en je altijd moet inleven in de impulsen van je partner, ook al kun je het niet altijd eens zijn met diens gedrag.’ Dat is razend moeilijk, erkent psycholoog Nienke Wijnants. ‘Eigenlijk ben je de slechtst aangewezen persoon om te helpen, omdat je geen objectieve gesprekspartner kunt zijn. Als het alleen maar om loopbaantwijfel gaat, kun je nog onpartijdig zijn – hoewel dat ook aan jouw financiële zekerheid raakt. Maar bij vraagstukken zoals of je kinderen wilt, of je in het buitenland wilt wonen en of je relatie wel zo goed is, word je in je reactie beïnvloed door je eigen belangen. Je kunt je eigen onzekerheid, angst en boosheid moeilijk uitzetten.’ Misschien is dat de reden waarom veel mensen in crisis vatbaar zijn voor verliefdheid op een ander. Iemand met wie ze wél kunnen praten, die geen bezwaren maakt bij hun verlangen naar verandering. Wijnants: ‘Een ander kan voorzien in de behoefte aan een objectieve gesprekspartner. Maar die behoefte kan ook goed worden vervuld door een therapeut of coach.’ Het enige wat erop zit is je geliefde tijdelijk met rust laten, zeggen de deskundigen, om uit te zoeken wat hij of zij wil. Het is het probleem van de ander, dus hij of zij is de aangewezen persoon om het op te lossen. Grenzen stellen Maar belangrijk is daarbij wel om een paar duidelijke, absolute grenzen te stellen. ‘Als je te veel ruimte geeft, houd je het probleem soms juist in stand of vererger je het zelfs,’ weet Wijnants. Zolang je partner met stappen bezig is en zich inspant om de boel uit te zoeken, is het goed. Maar wanneer er geen schot in de zaak komt, kun je je afvragen of dat ooit nog zal gebeuren. ‘Op een gegeven moment moet je echt zeggen: genoeg is genoeg, tot hier en niet verder. Een bijkomend voordeel: dit kan een effectief middel zijn om je partner uit de crisis te halen.’ Omdat je op het gedrag van je partner weinig invloed kunt uitoefenen, is de belangrijkste prioriteit in deze woelige periode om goed voor jezelf te zorgen en stil te staan bij je eigen behoeftes. Wilt ú bijvoorbeeld wel verder met uw geliefde? Kirshenbaum: ‘We raken vaak zo overstuur van de gedachte dat we niet gewild zijn, dat we ons vergeten af te vragen of we die ander zelf eigenlijk wel willen. Is dit de persoon met wie je samen wilt zijn, of zie je door deze crisis ineens zijn ware aard en zie je nu iemand bij wie je niet wilt zijn?’ Lieke: ‘Ik heb vaak op het punt gestaan bij hem weg te gaan, maar ik kan het niet. Ik hou nog steeds veel van hem, hij is altijd mijn grote liefde geweest. Gezinsmomenten zijn spaarzamer, maar het is erg leuk als het gezin compleet is. Als ik bij hem in bed lig, lijkt alles nog hetzelfde en kan ik me even gelukkig voelen. Ik hoop dat deze fase overgaat, ik neem de gok. Het is ook iets minder erg dan twee jaar geleden, dus er zit wel progressie in.’ Eén troost: de crisis gaat weer over. En met een beetje geluk valt de schade uiteindelijk mee. Kirshenbaum: ‘Hoewel het voelt alsof álles ter discussie staat, willen mensen meestal alleen kleine strategische veranderingen in hun leven aanbrengen. Het is als griep: al je lichaamsdelen doen pijn, maar er is maar één virus dat alle pijn veroorzaakt.’ Zo helpt u uw partner – en uzelf - Neem uw geliefde serieus, ook als die ineens rare sprongen maakt of zich onherkenbaar gedraagt. Psycholoog Nienke Wijnants: ‘Veel mensen denken in eerste instantie dat hun partner in crisis zich aanstelt. Maar met die houding bereik je weinig. Hij of zij voelt zich zo, dus is het zo.’ - Maak nogmaals duidelijk dat u van uw partner houdt – zonder daarbij verstikkend of claimend te zijn. Geef ruimte. Probeer niet te mopperen, te jengelen, te dreigen of te adviseren. Daarmee drijft u uw geliefde juist verder van u weg. - Zoek uit wat uw absolute grenzen zijn. Kirshenbaum: ‘Je moet nagaan wat, als je partner het zou doen, het onmogelijk voor je zou maken om nog in deze relatie te blijven. Duidelijkheid is helend in verwarrende tijden als deze.’ - Zorg goed voor uzelf. Onderneem dingen met goede vrienden, werk aan uzelf, volg een cursus om u te ontwikkelen. En als uw geliefde u de schuld geeft van alles wat verkeerd is in het leven: geloof het niet. Hij of zij heeft iemand nodig om al die nare gevoelens en het eigen gedrag op af te schuiven.

Naar aanleiding van het bericht van Angela een paar dagen geleden in het gastenboek heb ik 'chaos kid' gegoogeld, het blijkt ook een rapper te zijn (:))dus dat was wat verwarrend; het duurde even voordat ik dat gevonden had waarover Angela berichtte. Ik vond het heel erg interessant, de spreker legt uit hoe belangrijk de eerst 10 jaar van het leven van een kind zijn voor de vorming van de hersenen in sociaal opzicht. Op deze site wordt het duidelijk aangeduid dat ervaringen uit de (vroege) jeugd aanleiding kunnen zijn voor een verborgen depressie en de gevolgen daarvan. Ook heeft Get-real een blog over de invloed van de moeder op de mc-er beschreven. Het verhaal duurt ongeveer een uur en is denk ik interessant voor iedereen die behoefte heeft aan begrip voor wat er gebeurd is in de relatie. http://midlifecrisis.s3.amazonaws.com/TelClassAudio_final.mp3 2014 MP - 06-01-2016 - 08:20

Ik heb net het interviw gezien op de site relatieshit van Marit de Jong met Frenk van der Linden... Marit wil proberen de relatieshit in de wereld te verminderen en in het interview met Frenk verteled hij dat hij nooit de ellende met de scheiding van zijn ouders had willen missen, omdat hem dat zoveel inzichten en groei had opgeleverd. Dat vind ik een interessante overweging: ik snap dat het leven helemaal niet interessant is als er geen tegenslagen zijn, als alles alleen maar voor de wind gaat. Maar Frenk zei: ik gun ieder kind zijn eigen scheiding.... Ik vind het een boeiende gedachte, dat je door de pijn ook de groei krijgt en dat je dus de pijn niet moet vermijden, maar juist zou kunnen verwelkomen.

Quotes uit het boek van Corine Koole, die ik ook gezegd had kunnen hebben over P. en mij. Het geeft aan hoe universeel het door vrouwen ervaren wordt als ze zonder een proces van te voren, zonder een waarschuwing, plots verlaten en/of bedrogen worden door hun man. Hoe verhelderend zal het zijn, als er een boek komt over Midlife Crisis, zodat vrouwen die een partner met Midlife crisis hebben eindelijk een uitleg krijgen, een verklaring krijgen wat er aan de hand is. Corine Koole: Verlaten vrouwen. Woord vooraf Blz. 5: tot in het diepst van hun ziel verraden. Blz. 7: bedrog is als een sluipmoordenaar. Veel mannen gaan de confrontatie uit de weg. Mannen zijn lafbekken en daarover zijn de in de steek gelaten vrouwen nog het meest verontwaardigd. Antoinette Blz. 9.: Ik dacht: dit is hem. En eerlijk gezegd heb ik dat twintig jaar lang gedacht. Blz. 11: ik geloofde nog steeds, tegen beter weten in, in onze twee-eenheid. Toen hij toegaf een verhouding te hebben….viel ik van mijn stoel van verbazing. Blz. 12: Verraad was het. Inge Blz. 15: Laat hem gaan….., de onrust verdwijnt met de jaren Blz. 16: Kijk nou wat je hebt om voor te vechten…..de lege blik in zijn ogen Blz. 18: Ik hield van hem en bleef van hem houden. Marijke Blz. 23: …,en ik zag haar zitten op mijn plek en mijn hart kromp ineen. …-en hoe kon hij zo verbaasd zijn over mijn woede en teleurstelling-… Blz. 24:…, van alles herbeleven, opnieuw en opnieuw, alles wat mijn leven op zijn kop had gezet Suzanne Blz. 28: mijn argeloosheid heeft me achteraf wel verbaasd. …Had hij me maar op de hoogte gesteld. Blz. 29: Er was geen tederheid, geen liefde. …. Ik zag zijn kwelling en ik was machteloos. Blz. 30: Mijn hart kromp ineen. …. Ik was mijn beste vriend kwijt, maar ook mijn vertrouwen, ik voelde me vernederd en kon nog maar aan één ding denken: hoe krijg ik hem zo snel mogelijk weg? Blz. 31: ..(ik heb altijd geweten)…. dat hij diep in zijn hart laf is. Johanneke Blz. 33: …, ik had een gelukkig leven. Blz. 37: Erkenning, erkenning, het blijft een verlangen,…. Mirella Blz. 40: …nu is het genoeg, ik wil je niet meer zien, bekijk het maar. Blz. 41: …hij zei: “Nee, maar wij leven als broer en zus.” “Broer en zus”, dacht ik, riep ik, “Hoe kom je daarbij? Je gaat toch niet met je zus naar bed?”… deze ontdekking, dat ik na 27 jaar werd ingeruild voor een ander…. Blz. 42: Bedrog vind ik onethisch Blz. 43: Maar hij was niet uit liefde bij mij, maar uit angst. Ze bleek niet zo heel mooi….Dat hielp. Een beetje. Erika Blz. 46: Ik heb alles opnieuw en opnieuw de revue laten passeren. …. Blz. 47: Dan verzette hij zich zo hevig, dat ik dacht: dat is vreemd, zo belangrijk is dat toch niet, en voor ik het wist was ik in een belachelijk gebekvecht beland, zo buitenproportioneel, zo uitputtend, zo absurd. Ik liep steeds meer op mijn tenen omdat hij zich van het ene op het andere moment wreed tegen mij kon keren. Achter het masker van charme bleek een onzekere man te zitten. Janet Blz. 52: …, hij was stiller geworden, ongeduldiger, hij was afgevallen,.. Hij kon in alles zijn gang gaan en ik deed overal in mee. We hebben veel gereisd, gingen vaak met zijn tweeën uit eten,…. Blz. 53:…, ik ben jarenlang echt verliefd gebleven op deze man, die ik spannend en charmant vond en nooit, nee echt nooit knaagde de verveling. Alles is kapot. Hij heeft alles vernield. Ik was gelukkig met hem en dat hij na jaren in een ander de liefde van zijn lewven vond, was super pijnlijk, maar dat had ik nog wel kunnen accepteren. Wat me dwarszit is het bedrog. Dat hij me voor een voldongen feit zette. Blz. 54.: …hij moet wakker worden, dit is niet de man die ik ken, het is onmogelijk dat deze verstandsverbijstering voor altijd duurt. Op een dag ziet hij wat hij allemaal aan het verwoesten is. Hij was gewoon de weg kwijt. Blz. 55: Er waren zelfs momenten dat hij zich – heel even maar - realiseerde wat hij allemaal had aangericht en zei: “Lief, wat wij hebben, daar kan niemand aan tippen.” Eva Blz. 58: Alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Blz. 59: Eigenlijk is hij altijd onbereikbaar gebleven, hij kon geen rust bij me vinden. Blz. 60: En ze was niet een mooi in mijn ogen. Blz. 61: Ik had hem mijn hart gegeven, mijn ziel en kijk wat hij ermee gedaan heeft. …Ik ben bevrijd, Op Bevrijdingsdag nota bene… Alexandra Blz. 63: Achteraf denk ik: hij voelde zich al heel lang niet goed. Blz. 65: ….bleef hij nors en chagrijnig en ongeduldig en onbereikbaar. De grond opende zich onder mijn voeten. “Ik was in de war” luidde zijn verklaring. Wat moest ik met zo een slap argument. Marta Blz. 72: Tja, je zou hem slap kunnen noemen. Tess Blz. 77: Keeping up appearances. Daar was hij een meester in. Opeens bewaakte hij zijn mobiel als een schat. Blz. 79: Maar charmant bleef hij. Tegen vrienden zei hij hoe erg hij het voor mij vond en hoe positief hij nog over me dacht. Ik hield echt van die man. Nog steeds mis ik hem. Marieke Blz. 83: Hij zei alleen: “Het gaat niet goed met me”, en ik dacht: ik moet hem helpen het zit in zijn hoofd, hij is in de war. En toen bleek dat hij gewoon een andere vrouw had. Blz. 84: Hij was boos op me. Blz. 85: Eén ding heb ik me altijd voorgenomen: niet bitter worden. Gea Blz. 87: …, kun je onmogelijk bedenken hoe het is om te leven zonder de man van wie je zo hartstochtelijk veel houdt. Blz. 89: Ik was het vertrouwen kwijt. Het was hartverscheurend. Maar ik keek in zijn ogen en toch, toch geloofde ik hem. Charlotte Blz. 94: En ik was gek op hem, een rustige man, een rots in de branding, zoiets. … Een mooie, rustige man die niet claimde,… Blz. 96: Maar ik ben niet opgelucht dat de relatie voorbij is. Er zit geen aan-uitknop aan de liefde. Laat hem maar bij die vrouw, als zij er niet was, was er wel een ander gekomen. Ik benijd hem niet, …. Blz. 97: ik kan de situatie niet veranderen, maar heb wel invloed op hoe ik mijn situatie ervaar. Ik was niet met een monster getrouwd, en ik was zelf ook geen monster. Petra Blz. 99: Het stomme is, ik had dit nooit verwacht. Wij zijn samen volwassen geworden. Hij was in de war. … Ik had hem zijn overspel onmiddellijk vergeven, als hij het gewoon had verteld. Niet zijn affaire, maar dat zwijgen maakte de afstand tussen os steeds groter. Ik wilde zo graag dat het goed was, dat mijn leven weer samenviel met het beeld dat ik ervan had,.. Blz. 103: …dat ik van hem hield, houd en dat ik hem niet terug wil. Thea Blz. 105: Verraad is een van de ergste vormen van verdriet. Het is alsof je aan het wandelen bent in een mooi berggebied en ineens in je rug gestoken wordt. Je denkt samen te genieten, maar achteraf deed je het alleen, en ineens lig je in een ravijn. Blz. 106: Ik schreeuwde om uitleg. Een verklaring neemt je verdriet niet weg, maar helpt je wel om je leven weer op te pakken. Blz. 107: Ze was niet eens mooier en jonger dan ik. Tegen mij deed hij onaardig en uitgesproken denigrerend. Hannah Blz. 113: Ja, ik ben bang dat hij nooit voluit, met heel zijn hart van mij gehouden heeft. Barbara Blz. 119: …., in het heetst van de strijd, was hij een topkerel. En daar ging hij. Hij liet zich wegsturen, of eigenlijk had hij zichzelf weggestuurd. Margot Blz.123: We hadden soms heel gemene ruzies. Van die ruzies waarvoor je je achteraf schaamt omdat ze zo onbenullig zijn. Zulk ruzies hebben iets verwoestends. Blz.126: Vrouwen kijken naar zichzelf als een relatie mislukt, mannen kijken alleen maar vooruit. Carina Blz. 130: Dat de man met wie je zo lang leeft ebn die je dacht door en door te kennen, in gezelschap van een andere vrouw een totaal ander iemand blijkt te zijn. Het is waar denk ik, dat met iedere nieuwe verhouding een ander deel van jezelf belicht wordt, en nooit alle delen tegelijk zichtbaar zijn. Maud Blz.141: …, er was geld genoeg, we maakten heerlijk reizen, we genoten van onze volwassen kinderen. Ik heb hem altijd blind vertrouwd. Blz. 144: Hij dacht dat hij zich alles kon permitteren. Blz. 145: Maar er bestaat geen makkelijke manier om een dertigjarig huwelijk op te breken. We liepen altijd hand in hand. En toch vind ik het jammer van al die jaren. De kans zo´n geschiedenis op te bouwen, je kinderen samen ouder te zien worden, krijg je maar één keer in je leven. Fleur Blz. 147: Een jaar geleden was er nog niet aan de hand, wij werden door iedereen als het ideale stel gezien. Ik was zo gelukkig, ik hield van hem…, ik houd nog steeds van hem. Blz. 149: Hij sprak zijn twijfels dan misschien niet uit tegen mij, wel tegen haar. Blz. 151: Ik heb geloofd in de maakbaarheid van mijn eigen wereld. José Blz. 153: …ik ben al die jaren verliefd op hem gebleven. Hij was de vader van mijn kinderen, een held tegen wie ik altijd had opgekeken. Sanne Blz. 161: Tot op dat moment was ik er eigenlijk steeds vanuit gegaan dat als dit huwelijk zou worden ontbonden, ik de initiatiefnemer zou zijn. Vera Blz. 174: Zelf gun ik me wat langer de tijd om een zo langdurige relatie af te sluiten. Ik vind het nog steeds enorm. Een ander woord heb ik er niet voor. Groots en veel en niet te bevatten. Blz. 175: Het ogenschijnlijke gemak en de snelheid waarmee hij is weggegaan, daarvan ben ik nog niet hersteld. Jolanda Blz. 177: We waren een gelukkig, bemiddeld gezin. Zomervakantie, skivakantie, groot huis. Ik hield van hem. Heel erg veel. Onder mijn ogen bleek hij een relatie te hebben gekregen…. Blz. 178: Dat je zo bedrogen kunt worden, zonder ook maar enig vermoeden te hebben, is iets wat mij twee jaar later nog steeds verbaast. Henriette Blz.183: Ik hield zoveel van die man, en eigenlijk houd ik nog steeds van hem, dat is het donkere, ingewikkelde van de hele zaak.. Blz. 184: Ik dacht dat ik hallucineerde. Was dit mijn man, met wie ik al die jaren een verbond had gevormd? Blz. 186: Altijd hadden we wat te bespreken. Blz. 187: Hij was mijn man, vanzelfsprekend, vertrouwd en fijn en hartelijk….. Ik mis de zak. Agnes Blz. 189: Wij deelden een gezin samen, dat was veel sterker. En ik hield echt van hem. Blz. 190: Wrijvingen, strubbelingen, misverstanden, geen huwelijk is zonder. Wij hoorden bij elkaar. Blz.192: Hij bleef volhouden dat hij maar één keer was vreemdgegaan, maar ik wist natuurlijk beter. Blz. 193: Want overspel, wat is dat goedkoop en vernederend. Julia Blz. 196: Zijn woorden maakten fysieke sporen in mijn lichaam. Had het te maken met een andere vrouw? Nee, antwoordde hij kil. Maar ik wist dat hij loog. Blz. 197: Ik heb altijd een geweldig leven met hem gehad. We waren voor de buitenwacht een ideaal gezin. Allebei mooi en mooie kinderen. Blz. 198: Hij begon steeds gemener en snauweriger tegen mij te doen. Blz. 199: Bijna zou ik mijn man bedanken voor zijn laffe gedrag. Iris Blz. 201: Nooit was het saai, altijd was er wel iets te doen. Blz. 202: Op bewust niveau was ik nog altijd verliefd op deze man, en trots op mijn gezin, op onze gastvrijheid en zorgzaamheid. …., besefte ik plotseling dat ik het leven heel goed in mijn eentje aankon. Blz. 203: Hij was verliefd geworden op die ene eigenschap die zij had en ik niet….

In het betreffende artikel staat ook dit: "Maar er zijn ook veel depressieve mannen die met geheel andere symptomen kampen, zo stellen Amerikaanse deskundigen als Terrence Real, William Pollack, Jed Diamond, Tony Hart, David Wexler en anderen die hierover schrijven in boeken en in de vakliteratuur" Mijn theorie over de verborgen depressie als onderliggende oorzaak van de midlifecrisis heb ik gebaseerd op het boek van Terrence Real. Mij lijkt het verband tussen al die bevindingen over mannen en een midlifecrisis dus ook duidelijk. In het boek van David Wexler 'When good men behave badly'wordt dat verband ook duidelijk gelegd.

Het is hier eerder bij gastenboek op de site gezet, ik weet zo niet meer door wie? (sorry, teveel werk om dat terug te zoeken) Ik heb een eigen word document aangelegd met Quotes die mij wat doen en verder helpen, deze vond ik wel heel erg toepasselijk op mijn MCer. In de Elsevier van 14 mei 2007 staat een goed artikel over depressieve mannen, voor wie het interesseert .. Een stukje daarvan is dit : .. kwam in 1998 met een lijst aanvullende criteria voor het herkennen van een depressie bij mannen. Daarop staan symptomen als het hardnekkig ontkennen dat er een probleem is. De patiënt wil bijvoorbeeld niet toegeven dat hij lijdt aan somberheid. Of hij weigert over zijn slechte buien te praten met het argument ‘ik zoek het zelf wel uit’. Verder storten depressieve mannen zich nogal eens op hun werk, soms op het obsessieve af. ‘Werkstress’ wordt door depressieve mannen vaak gebruikt als smoes (ook voor zichzelf) om de andere symptomen te verklaren of weg te redeneren. Bijvoorbeeld een symptoom als het steeds meer afstand nemen van de partner, onder andere door intimiteiten te gaan vermijden en meer autonomie op te eisen. Ook het seksuele gedrag van depressieve mannen verandert vaak: ze krijgen minder of juist meer behoefte aan seks. En verder worden veel mannen impulsief en agressief als ze depressief zijn. Ze gaan ongebruikelijke en onverantwoordelijke dingen doen, zoals overmatig veel drinken, drugs gebruiken of vreemdgaan. En ze krijgen om niets driftbuien. Dergelijke impulsiviteit en agressiviteit gaan niet zelden gepaard met heftige gevoelens van schuld en zelfhaat. De man daarentegen (we chargeren nu even) probeert eerst te ontkennen dat er een probleem is en weigert erover na te denken en over te praten. Als dat niet meer valt vol te houden, zoekt hij manieren en uitvluchten om de gevreesde diagnose ‘depressie’ te vermijden. Hij wil niet naar de dokter en hij wil er al zeker niet met familieleden, vrienden en collega’s over praten. Hij verzet zich dus tegen adequate hulp en behandeling, en zet zichzelf, als de depressie overgaat van mild naar zwaar en chronisch, langzaam maar zeker helemaal klem met zijn problemen.... Hoe? Op een typische mannenmanier. Dus doorgaans niet door te vluchten en te schuilen in een veilig hol, bijvoorbeeld de slaapkamer, maar door te vechten en om zich heen te slaan. Het is bekend van kinderen met problemen dat meisjes zich meestal naar binnen keren en hun misère gaan lopen opvreten, terwijl jongens naar buiten gekeerd van zich af gaan slaan. Relatieproblemen Het eerste slachtoffer is de vrouw. Ze krijgt te maken met een man die steeds nukkiger wordt, maar er niet over wil praten. Hij wordt ook steeds afstandelijker en laat alle kleine signalen van intimiteit achterwege. Zijn seksuele gedrag tegenover haar verandert: hij heeft er geen zin meer in of wil juist veel vaker, maar dan zonder dat er sprake is van echte intimiteit. Hij lijkt nergens meer plezier in te hebben en totaal onverschillig tegenover haar te staan. Dit maakt de vrouw zeer onzeker, vooral als ze niet begrijpt wat er aan de hand is. In de onvermijdelijke gesprekken over de verslechterende verhouding weigert hij de schuld op zich te nemen, hoewel hij zich wel zeer schuldig – en daardoor nóg slechter – voelt. Hij zoekt naar redenen voor zijn gedrag tegenover zijn vrouw en komt niet zelden tot de voor de hand liggende (maar verkeerde) conclusie dat hij ‘op haar is uitgekeken’. Alcohol- en drugsmisbruik, vreemdgaan, driftbuien en ruzie leiden tot grote schade in het leven. De relatie kan stuklopen. De kinderen kunnen zich van hun vader afkeren. De baan en carrière kunnen gevaar lopen. Familieleden en vrienden kunnen hem de rug toekeren. Want niemand begrijpt in dit stadium nog wat de man in hemelsnaam bezielt. Het zicht op de ware oorzaak van zijn wangedrag wordt als het ware belemmerd door dat gedrag zelf. Bovendien komt dat gedrag niet voor op de lijst van symptomen van een depressie, en dus zal niemand in dit stadium nog aan die mogelijkheid denken. Dit lijkt toch heel veel op het gedrag wat we bij een midlifecrisis zien,

Bij de vroege signalen zie www. http://www.depressie.nl/depressie/depressie-symptomen van de GGZ staan een heleboel herkenbare gedragingen : zoals emotionele vervlakking ( lijkt hem geen ene donder te schelen) emotioneel onevenwichtigheid ( barst soms in tranen en soms in woede uit) , gespannenheid, niet lekker in zijn vel zitten, niet kunnen concentreren , drinken, drugs , lichamelijke klachten etc die de man in midlifecrisis ook vertoont. maar omdat ze er gelijk vandoor gaan met iemand anders blijven dit soort dingen vaak onbelicht. en die SM kent je man niet zoals hij echt was! Dus weet die veel .

ik herken heel veel van de symptomen uit deze lijst over depressies bij mijn man., voor het droppen van de bom. http://www.depressie.org/depressie/sympt.htm herkent iemand ook dingen ( van voor of na de bom?)

http://healthymidlife.com/fight-midlife-depression-crisis hier wordt de vergelijking gemaakt tussen het proces waar iedereen doorheen gaat en de midlifecrisis waar een depressie aan ten grondslag ligt

http://www.guystuffcounseling.com/counseling-men-blog/bid/38494/Midlife-Crisis-Facts-Fiction Heeft mij heel erg geholpen om meer inzicht te krijgen

Maria Goos op tv in een interview gisterenavond, heel interessant verhaal. "Recht van spreken" sterke vrouw, voorbeeld voor mij!

http://cathinfrance.hubpages.com/hub/Surviving-your-partners-midlife-crisis Vertelt het nog eens duidelijk!

Ingeborg Bosch heeft nog meer boeken over dit onderwerp geschreven. Een andere titel is: De herontdekking van het ware zelf

Dit is een tip van Rowena: "PRI en de kunst van bewust leven (ontwar je emoties en leef ten volle) schrijfster Ingeborg Bosch (paagman 16,95 of via BOL.com) psycholoog/therapeut. Ik heb me zelf afgevraagd of het idee voor haar zou zijn hierover de schrijven of advies te geven (via haar website). 2012 Rowena - 03-07-2015 - 18:56

Een heel goed boek is van Jan Storms, destructieve relaties op de schop. Hierin kun je lezen hoe psychopathie (meest perverse vorm van narcisme en ook bekend onder de antisociale persoonlijkheidsstoornis) een heldere kijk geeft op datgene wat bij iemand in een mlc de voorgeschiedenis zou kunnen zijn. Mijn kennis leert me dat de mlc de traumatische ervaringen van de omgang met een narcist niet heeft kunnen verwerken en daarom op latere leeftijd in een mlc beland. De narcist kan zowel de vader of moeder zijn, maar ook beide. De emotionele binding die het kind gemist hebt, zou kunnen leiden tot een verborgen depressie (in de volksmond mlc), echter andere traumatische ervaringen kunnen ook ten grondslag liggen aan een mlc, maar de voorgeschiedenis gaat tot aan de vroege jeugd. Een mlc heeft hoogstwaarschijnlijk nooit de emotionele groei doorlopen die een gezond (stabiel) kind dat wel heeft gekend en daarom al de opkropte emoties jarenlang heeft opgeborgen.

The difference in coping strategies lies in a man’s ability to express his feelings and willingness to reach for constructive solutions. Men and feelings often do not blend. They want to appear strong, collected and in control, even when they are at their weakest. So what do you do with such a man? First off, his crisis is not your fault, nor is it his. If you insist that he return to his normal self, you are asking for the impossible. Furthermore, you will be the last person he would want to ask for help. You simply have to allow him to seek his own answers and ways to deal with what he doesn’t understand himself. Encourage a healthy lifestyle, hobbies (except the blonde from the office), doing different things, getting rid of unnecessary obligations, vacations and simplifying life in general. Offer help if he wants it and suggestions if he seeks your guidance. This is also a time when many marriages have gone stale. Reinvent your relationship and do things that you enjoy together. Marriages and partnerships that have been strong before are a huge support in helping overcome a midlife crisis. Yet, not all longterm relationships survive midlife crisis. He may take off with more appealing woman to grab a piece of youth (literally). Should she become his selected survival tool, you are not going to stop it. No matter which way the dices fall, you must remember to look out for yourself, because immersing yourself in other's problems can be doubly damaging. Www. Wombat.com.au

It’s a crisis of identity. It’s a time when people really question who they are. It often reaches a peak when men have had some measure of success and everything is going well. Then something happens and the question arises, ‘is this really what I want? … is this what life’s about?’ Like many crises, it’s the end of an era. Then there’s often a period of turmoil and then the potential for the beginning of a new era. What triggers a midlife crisis and what does it feel like? In the 1970s and 80s, it was the man’s son becoming an adolescent that sparked a mid-life crisis. A man would look at his adolescent son and realise what he hadn’t achieved in his own life. Men have often reached the goals they set themselves by 35 or 40, but when they reach that age these goals might not be in line with who they feel they are inside. Relationship break-ups or a sense of losing their youth and not feeling physically attractive can also be triggers. In midlife crisis something disturbs the way a man sees himself and knows himself. It can manifest in irrational behaviour, depression, anger, anxiety and a terrible sense of meaninglessness. He might drink, change jobs or sexually act out. He starts saying ‘if only’ which is about a sense of grieving and loss. He needs to explore what he has lost and ask, ‘where it is I need to go – at this stage of my life?’. There is an instinct in us that wants to grow, become more developed and complete and to explore various parts of ourselves. If we turn our backs on it, life can become one-dimensional and the danger is we will end up sterile and empty at 55 or 60. The way we deal with mid-life is an important precedent to how we will deal with getting older. Australische site over de midlifecrisis: :www. Sbs.com.au

http://andropause-aid.blogspot.nl/2011/12/6-midlife-crisis-stages-by-jim-conway.html dit vond ik interessant om te lezen! zee

Nu ook het boek van Jan Geurtz, verslaafd aan de liefde gelezen. Dit is zeer interessant, ik weet niet of iemand die heel erg gewond is door een plotselinge verlating op deze boodschap zit te wachten, maar misschien ook wel. Als iemand eraan toe is om echt de verantwoording te nemen voor alle gevoelens die je kunt hebben, dan is Byron Katie ook een aanrader. Er zijn veel filmpjes van haar op you tube te vinden.

Ik heb nu het boek van Jan Geurtz gelezen, bevrijd door de liefde. Ik vind Jan Geurtz een beetje een kwal, maar dat zal mijn ego wel zijn die zijn ego niet zo leuk vind, hahaha. Dit boek heeft als titel 'Bevrijd door liefde'. Op zich wel een interessante gedachte-oefening. Een aantal gedachten door MC mannen wordt ook beschreven, zoals "ik wil me nu bevrijden uit het hok zoals ik nu de relatie ervaar". Jan G. weet wel goed het verschil tussen kwetsen en niet-kwetsen te beschrijven.

Hoi Denise, Ik heb wel eens gelezen dat je te maken hebt met een WAS (Walk Away Spouse)of met een MC. Daarin werd wel onderscheid gemaakt, maar het kan natuurlijk ook dat je man in een keer vertrekt en dan toch een MC heeft. Nadat ik het geschreven had, dacht ik naderhand ook wat maakt het uit in een keer of heel langzaam met keren terug komen en twijfelen, het verdriet, de schok, het verwerkingsproces is er niet minder om.

http://contributors.healthline.com/family/7-secrets-keeping. 7 steps to correct irritable male syndrome

Ha Elisabeth, Er zijn veel variaties op het thema midlifecrisis Sommige vertonen al lang depressief gedrag, maken ruzie, anderen zijn alleen stil. Sommige zijn openlijk depressief. Er zijn er die pas weggaan als ze een soulmate hebben, er zijn er ook die alleen willen zijn.. Sommige komen en gaan, veranderen elke keer van mening, anderen verdwijnen helemaal, of communiceren heel af en toe, sommige hebben veel energie en willen zo snel mogelijk scheiden , anderen stellen het zo lang mogelijk uit. Kortom er zijn veel overeenkomsten en veel verschillen. De BOM viel bij mij volkomen onverwacht, en gelijk daarna vertrok mijn man het huis uit. Hij is dus een echte runaway husband en zit echt in een midlifecrisis :(. De schok voor mij en mijn twee kinderen was en is enorm!

Het meest informatieve boek wat ik ken is : the irritable male syndrome van Jef Diamond. IMS wordt beschreven als: Een staat van hypergevoeligheid, angst, frustratie en boosheid die plaatsvindt bij mannen en geassocieerd wordt met biochemische veranderingen, wisselingen in hormonen, stress en verlies van mannelijke identiteit. Iedereeen die zich serieus in de midlifecrisis wil verdiepen zou dit boek moeten lezen!

Denise, Runaway husbands gaat over mannen en vrouwen die in een keer weg zijn, dat wordt over het algemeen toch als iets anders ervaren dan de man of vrouw in een MC.

een aanrader voor iedereen die zonder vooraankondiging te maken krijgt met een man die ineens uit het huwelijk wil stappen: RUNAWAY husbands van Vikki Stark

http://midlifeclub.com/the-mid-life-crisis-anxiety.htm The main point to note here is that if one party in the relationship is so self-absorbed with his/her own feelings and needs, where is the room for the other party and her needs? This would explain why the mid-life crisis stage is the most vulnerable for relationships. Put this anxious and troubled period against the familiarisation stage of a union and we have a truly explosive situation waiting to blast!

ter aanvulling , heel interessant is ook: Een interview met Peter Blok uit 2008, zes jaar daarvoor Peter Blok | Archief | de Volkskrant www.volkskrant.nl/dossier-archief/peter-blok~a903788/ Acteur Peter Blok (47) heeft vaak gedacht: dit kan toch zo niet doorgaan?... tekst Evelien van Veen, Daphne van der Voorde 1 maart 2008, 00:00. 0.

wat een topstuk!

Interview met Maria Goos nav het eidne van haar 33 jaar durende relatie met Peter Blok gepubliceerd in Volkskrant 12 juli 2014 tekst Sara Berkeljon Interessant is volgens mij dat zij wel een serie over MC gemaakt heeft, maar geen duidelijk idee heeft van wat een MC is en betekent als het jezelf overkomt. Ze beschrijft het heel mooi. Ik vind het des te belangrijker dat er meer bekendheid komt omtrent de ernst van de schade die er ontstaat bij de achterblijvers. De serie volgens Robert was best een beetje grappig, maar in het eggie is het helemaal niet grappig. Volgens Maria Het halve land wist het, scenarioschrijfster Maria Goos moest ermee leren leven: het vertrek van haar man, acteur Peter Blok. Na 33 jaar verliefd geworden op zijn tegenspeelster in het door Goos geschreven midlifedrama Volgens Robert. 'Maar je overleeft alles.' Maria Goos kocht een jaar geleden twee dingen: mooie lingerie en een schroefboormachine. Trots wijst ze naar de bont behangen muren van haar appartement op de Amsterdamse Haarlemmerdijk. 'Alles wat je hier ziet hangen, ook die zware spiegels, heb ik zelf opgehangen.' Goos (58) zit met een pot thee voor haar neus op de grond in haar woning op één hoog. Die woning is 45 vierkante meter groot, haar kleding hangt aan twee rekken in de huis- en eigenlijk enige kamer, de schoenen staan eronder. Het bed staat om de hoek. Er is geen vaatwasser, geen magnetron, geen droger en geen wasmachine. Haar was doet de scenarioschrijfster en Gouden Kalf-winnares (bekend van onder meer Pleidooi, Oud Geld, Cloaca, Leef!) in een emmertje. 'Ik hang het aan de waslijn in dat keukentje daar en ik vind het nog leuk ook. Het is primitief, maar het maakt me geen bal uit.' Ze woont dus weer op de Haarlemmerdijk en ze kent er iedereen; de winkeliers, de mensen van de groentesapwinkel, de bakker beneden, de buurt-bewoners. 'Misschien is het iets Brabants.' Door het raam wijst ze naar een hoekpand, twintig meter verderop aan de overkant. In de jaren tachtig kraakte ze dat pand met vriend Peter Blok. Ze woonden er tien jaar, waarin ze het vaak koud hadden, want ze hadden alleen een petroleum-kacheltje. Ooit zou ze terugkeren, dat wist ze toen al, naar precies dit stukje van de Dijk. De Watergraafsmeer (groen, rijk, bakfietsouders) was stil geworden nadat de kinderen (nu 23 en 26) uit huis waren gegaan. 'Ik schrijf overdag en was vaak de enige in het hele blok die thuis was. Ik hoorde alleen het ruisen van de bomen. Hier hoor ik de winkels 's ochtends opengaan. Tussen acht en negen ga ik in de erker zitten, op mijn schapenvachtje, en kijk ik naar de stoet fietsers als naar een kudde gnoes op weg naar de rivier. Niemand remt, maar dat hoort hier zo. De bedrijvigheid geeft ritme. Ik word omarmd als ik hier de deur uitga. En ik moet me soms echt inhouden om een vreemde niet te omhelzen.' Even uit elkaar, dat was de inzet toen Goos het appartementje betrok. Na 33 jaar samenzijn was een keer crisis niet zo gek. Bovendien was zoiets al vaker gebeurd. Een jaar daarvoor hadden ze samen nog een 8-delige televisieserie voor de VARA geschreven: Volgens Robert, over een brave huisarts die in een midlifecrisis belandt, tijdelijk het gezinsonderkomen verlaat en het aanlegt met een buurmeisje. Blok speelde ook de hoofdrol, zijn vrouw Jacqueline werd vertolkt door Jacqueline Blom. In interviews voorafgaand aan de uitzending kwamen Goos en Blok samen opdraven. Tijdens het schrijven bleek Blok zelf ook te lijden aan zoiets als een midlifecrisis, vertelden ze bij onder andere bij Omroep Max, maar die crisis was van overwaaiende aard. Eind goed, al goed - en de serie was er door die milde huwelijksperikelen alleen maar beter op geworden. Dat laatste is aannemelijk, maar eind goed bleek niet al goed. Vlak nadat de VARA een tweede serie van Volgens Robert had besteld bij het echtpaar, vertrok Goos naar de Haarlemmerdijk. Het huisje vond ze via vrienden. 'Behangetjes opgehangen, twee keer op en neer naar de kringloopwinkel. In drie dagen was het zoals het nu is. Vanaf augustus huur ik een huis hier precies tegenover. Daar ga ik het wel wat strakker doen, hoor. Dit is toch een beetje een soort woonwagen.' Op 8 juli vorig jaar kwam hij langs, zegt Goos. 'Ik was net terug van een vakantie met mijn dochters op Ibiza, kwam Peter hier om te vertellen dat hij al twee jaar niet meer verliefd op me was. En wel op een andere vrouw, van wie iedereen inmiddels weet wie het is.' Blok is intussen samen met die andere vrouw, actrice Tjitske Reidinga, die in Volgens Robert zijn psychiater speelde. 'Het is gebeurd tijdens de opnamen van Volgens Robert. Ook dat hoorde ik op die 8 juli. Dus toen zat ik hier. De keuze was: of hierover schrijven of helemaal niet schrijven.' Een tweede serie Volgens Robert samen met Blok schrijven, was niet aan de orde, uitgesloten. Een serie schrijven waarin hij de hoofdrol zou spelen, zag ze zichzelf ook niet doen, zegt Goos. Dus werd het Volgens Jacqueline, een 8-delige serie met dezelfde thematiek en hoofdrolspelers, maar nu verteld vanuit het perspectief van de verlaten vrouw die haar scheiding probeert te verwerken. De opnamen zijn net achter de rug, de serie is begin 2015 op televisie. 'De eerste maanden na de scheiding was ik een soort gloeilamp, die nog even heel hard gloeit voor-ie kapot knalt. Elke ochtend werd ik om vijf uur wakker, deed ik een uurtje yoga en begon te schrijven. Ik had enorm veel energie. Ik liet mijn haar kort knippen en viel elf kilo af, die ik trouwens nog steeds kwijt ben. De eerste twee afleveringen heb ik er echt uit geramd.' Die twee afleveringen, waaraan ze drie maanden werkte, stuurde ze aan de producenten en regisseur. 'Daarna spraken we af op het terras. Het was lang stil. Ik dacht dat ik nog nooit zoiets prachtigs had geschreven. Dat wist ik eigenlijk wel zeker. Maar die drie mannen begonnen over hun vakanties, over andere projecten, en ik dacht: o jee. Robert Kievit van de VARA zei: nou, er zitten wel weer prachtige Maria Goos-zinnen in, hoor, heel mooie Goosjes zitten erin. Ik dacht: zinnen?! Misschien is het wel een beetje érg persoonlijk, zei regisseur Joram Lürsen. Ik zei: ja, nou en, wat is daar op tegen dan? Misschien is het een beetje te therapeutisch, zei hij, misschien heeft het voor jou heel goed gewerkt, maar er zit iets te veel boosheid in. En ik dacht: ja, hèhè, ik zit hier met drie mannen...' En die snappen het gewoon niet. 'Ja! Boos ben ik naar huis gefietst. Twee bochten verder wist ik dat ze waarschijnlijk gelijk hadden. Die afleveringen heb ik weggedonderd.' Waarover vielen die drie mannen precies? 'Die vrouw was te boos en te passief. Jacqueline deed niks, zat apathisch op de bank woedend te zijn. Jacqueline Blom zei later: mag ze niet heel veel swifferen? Dat vond ik een goed idee. Dus staat ze nu in dat grote huis op één plek heel lang te swifferen. Prachtig. Ik moest ontzettend huilen toen ik het zag. Het moeilijkste aan het schrijven was dat ik Jacqueline een fase verder moest laten zijn dan ik zelf was; ik moest haar dingen laten ondernemen. Ik wist al waar het na acht afleveringen moest eindigen, maar het duurde lang om haar daar te krijgen. Te lang volgens die drie mannen. Joram is ook gescheiden en die kreeg er echt moeite mee. Het heeft uiteindelijk tot een regisseurswissel geleid. Hij zei: het gaat me te veel energie kosten om jou genoeg afstand te laten houden tot het onderwerp. Hij had negen maanden na zijn scheiding gedacht: nu neus snuiten en door. Bij vrouwen werkt het zo niet, denk ik.' Hoe wel? 'Ik kan niet voor alle vrouwen spreken, maar voor mij geldt: ik moet het he-le-maal doorleven en doorvoelen. Ik moet naar de bodem van de put. En het is wel tien keer gebeurd dat die bodem van de put niet de bodem bleek te zijn, maar een soort luik. Ik kon niet halverwege zeggen: nu is het klaar en nu pak ik de draad weer op. Dat heb ik geprobeerd, maar dat ging niet. Even stilte. 'Weet je, zo bijzonder is een scheiding echt niet, miljoenen mensen maken het mee. Maar 33 jaar is wel érg lang. Ik heb vanaf mijn 9de altijd een vriendje gehad. Eén jaar niet, omdat mijn toenmalige vriendje Erik het had uitgemaakt. Een jaar had ik liefdesverdriet, ik was 22. Ik was net 24 toen ik iets met Peter kreeg. Hij was 19, ik was zijn eerste meisje. Onze relatie was een onderdeel van mijn identiteit en als de ander daarmee stopt, is dat niet ineens weg. Ik voelde me heel lang nog steeds de vrouw van Peter. En er kwamen diepe angsten naar boven. Ik zag mezelf al zitten op de bank, daar waar jij nu zit, met prachtig weer buiten en de gordijnen dicht, televisiekijkend, 90 kilo, met overal om me heen Ferrero Rocher-wikkels. Van die lekkere chocoladeballen met hazelnoot, ken je die? Dat ik dát zou worden, dat was echt een schrikbeeld.' Zo erg dat je geen chocola meer hebt aangeraakt. 'Ja. Alleen verse groente, fruit, sappen. Vroeger at ik elke dag chocola.' In september zei je: was het maar vast over een jaar. We zijn er nu bijna. 'Alles is nu in ieder geval definitief. Het huis is verkocht - aan leuke mensen, gelukkig, geen nare yuppen. Ik heb elke muur en elke deur gekust, maar ik was niet verdrietig om dat huis. Alleen het tekenen bij de notaris was verschrikkelijk moeilijk. We zijn nooit getrouwd, dus dit was het officiële moment. We zijn nu los van elkaar. Dat geeft me het gevoel dat ik kan gaan bouwen.' Heb je na die 8 juli ooit gedacht dat het nog goed zou komen? 'O ja. Het eerste halfjaar dacht ik dat zeker. Ik ben in die 33 jaar wel drie keer verliefd geworden op een ander. Ik ben een ontrouwe hond, maar ik rende altijd meteen naar huis om het te vertellen. O god, ik ben verliefd. Peter heeft in die 33 jaar ook best wat gerommeld, maar hij is nooit verliefd geworden. Deze keer was het anders. Hij gaf er zelf allerlei verklaringen voor; hij was veel te jong toen we wat kregen. Hij wilde de regie over zijn eigen leven. Het klonk mij aanvankelijk in de oren als een proces waar hij wel uit zou komen. Maar inmiddels heeft een en ander te grote gevolgen gehad.' Je lijkt voor de buitenwereld heel autonoom. Je hebt naam gemaakt met werk dat je in afzondering beoefent. Hoe kun je dan niet weten wie je bent zonder die relatie? 'Omdat Peter altijd een enorme steun voor me is geweest. Hij was mijn muze. Ik heb me aan hem opgetrokken; dat heeft hij zich denk ik nooit zo gerealiseerd. Mijn vader ging vroeg dood en mijn moeder heeft me vanaf mijn 11de niet meer opgevoed; daar was ze te oud voor, zei ze, dat moest ik zelf maar doen. Peter zei altijd dat ik daar geluk mee had gehad, omdat ik daardoor volstrekt autonoom door het leven ga - in tegenstelling tot hoe hij zichzelf zag. Een vriendin zei: je kracht is ook je waterloo. Mensen maken je groter dan je bent, ze denken dat je alles maar aankan. En dat is natuurlijk niet zo. We waren een iconisch stel geworden. En dat wáren we ook echt. We waren na dertig jaar nog steeds verliefd op elkaar, dat was geen onzin. Maar het is ook wel iets wat je een beetje met je mee gaat dragen. Je gaat het zelf geloven.' Wat ga je dan precies geloven? 'Dat het nooit van z'n leven stuk kan gaan.' Je schreef een serie over een man in midlifecrisis. Daarna gebeurde iets vergelijkbaars in je eigen leven. Het leven imiteert de kunst. 'Inderdaad, want dat is nu de vraag, mevrouw de psychiater: is het feit dat Peter is weggegaan, opgeroepen doordat ik of eigenlijk wij samen, zijn personage dat hebben laten doen? Of zat het er al en konden we er daardoor zo goed over schrijven? Ik weet het echt niet.' Maar je neemt de eerste optie serieus in overweging. 'Ja, natuurlijk. Het gebeurt zo ontzettend vaak dat acteurs liefdesscènes spelen en echt verliefd op elkaar worden. Spelen is meer dan wat er gebeurt op het moment dat de camera gaat draaien. Ergens wordt er iets geïncorporeerd.' Jij dacht: ik kan dit soort scènes veilig voor hem schrijven, want zoiets gebeurt bij ons toch niet. 'Ja. O ja. Ik had hier geen rekening mee gehouden. We moesten altijd huilen als we eraan dachten dat een van de twee eerder dood zou gaan dan de ander.' En dan verlaat hij je toch, en denk je: ik ben in mijn eigen scenario beland. 'Ja. Jezus nou zeg. Jacqueline zegt op een gegeven moment tegen Robert: wat waren wij een potje verkleefd, hè. Dat was bij ons natuurlijk ook zo: hetzelfde werk, dezelfde vrienden. Ik heb altijd wel geweten dat 19 best jong is. Ik heb altijd gedacht dat Peter nog wel eens heel erg seks, drugs en rock 'n' roll zou gaan doen. Maar ik had nooit gedacht dat hij zou ophouden met van mij te houden. Dat heb ik nooit kunnen vermoeden. Er moet haast wel een heel grote noodzaak zijn, want dit heeft bij heel veel mensen heel veel verdriet veroorzaakt. Blijkbaar was het een onontkoombare stap die moest worden gezet. En blijkbaar is in het leven echt niets onmogelijk.' Het is ook best een cliché: man, acteur, verlaat na 33 jaar zijn vrouw voor jongere en blondere tegenspeelster. 'Nogál een cliché. Dat zegt-ie zelf ook. Dat het een cliché is, maakt het niet minder erg.' In Volgens Jacqueline speelde hij opnieuw een van de hoofdrollen. Hij moet uitvoeren wat je voor hem schrijft. Heb je je ooit laten verleiden tot een wraakoefening? 'Het contact tussen ons is verbroken, maar we zijn en blijven tot in het belachelijke professioneel. Dus nee. Maar er zijn wel twee momenten waarop Jacqueline zich even laat gaan. In haar fantasie ziet ze hem in bad zitten, trekt ze een straalkacheltje van de muur, gooit dat in het water en elektrokuteert hem. In een andere scène slaat ze hem hard in het gezicht. Verder niks. Ik was daar na die eerste reactie van die drie mannen ook heel alert op - het mocht niet rancuneus worden, geen wraakoefening. Dat vind ik ordinair. Wat ik wilde was: al die vrouwen en mannen die zijn verlaten een hart onder de riem steken. Want Jacq komt er goed uit. Ik kon me echt optrekken aan het personage. Zij zei soms dingen waarvan ik dacht: daar zit echt wat in. In de laatste aflevering zegt ze tegen haar dochter: je vader en ik hielden zo veel van elkaar, dat we er alles aan deden het voor eeuwig te laten duren. Een compromis hier, een compromis daar. Hoe je samen bent, zo word je - voor elkaar althans. Al die andere kleuren op je palet, al die andere facetten van je karakter, die verstoffen na verloop van tijd een beetje.' Is Jacqueline een alter ego? 'Totaal niet. Ik ben geen controlfreak zoals zij, ik ben het tegenovergestelde. Anders zou het er hier wel een beetje anders uitzien. Ik ben impulsief en instinctief. Maar vaak put ik bij het schrijven uit mijn eigen leven. In de eerste aflevering is Jacqueline ontzettend dronken. Ze zit op een terras en gedraagt zich schandalig. Zo heb ik me ook een keer gruwelijk misdragen. Het was de eerste keer na mijn chemokuur dat ik weer dronk (Goos had borstkanker in 2007, red.). En het was fantastisch. Met vrienden in een restaurant, iedereen zei: je bent er weer, fijn! Toen Peter en mijn dochter naar huis wilden, ontstak ik in razernij. Paniek, ik wilde niet terug naar huis, niet naar dat kuuroord. Toen hebben ze me in de auto geduwd en me naar huis getransporteerd. Thuis heb ik de autosleutel gepakt en ben lazarus naar het centrum gereden, met mijn hond, want die moest mee. Daar ben ik weer gaan drinken. Tot iemand vroeg: wat heb je kort haar, hoe komt dat? Toen viel het k-woord, nogal ontnuchterend. Ik wilde naar huis maar kon de auto niet meer vinden. Met mijn laatste beetje verstand heb ik toen besloten dat ik niet meer moest rijden. Een vriend heeft me mee naar huis genomen. Herinneringen als deze kun je transporteren, waardoor het bruikbaar materiaal wordt.' Heb jij zoals Jacqueline andere kanten van jezelf aangeboord? 'Ik dacht al dat je dat zou vragen. En ik wist ook dat het antwoord ja zou zijn, maar ik weet nog niet precies welke kanten. Nou, trouwens, weet je wat ik dit weekend heb gemaakt? Coquilles in kreeftensaus. Mijn goede vriend Vincent, die twee straten verderop woont, was dat aan het eten en zei: een half jaar geleden zat ik hier nog op zwarte harde dingen te kauwen en nu krijg ik dit! Ik kon niet koken en dat ben ik nu aan het leren. Ik ga niet elke dag eten afhalen. Als je niet kookt, leeft je huis niet.' Hoe erg is het om in iedereens ogen het slachtoffer te zijn? 'Ik heb daar niet zo veel last van gehad. Mensen zijn ontzettend aardig. Dat vorig jaar de hele stad volhing met posters voor dat toneelstuk (De tijd voorbij, waarin Blok en Reidinga een getrouwd stel spelen, red.), en dat op die posters een intiem portret stond van hem met haar, dat was af-grij-se-lijk. Alsof ik door een gifwolk moest fietsen. Afgrijselijk. Ik kreeg toen elke dag van mensen te horen dat ze zo goed begrepen hoe erg dat voor me moest zijn. Daardoor ging ik me wel slachtoffer voelen. Maar je overleeft alles.' Het was een onderwerp in de showbizzrubrieken. 'Ja, daar heb ik me wel een keer op verkeken. Ik was met een vriend naar het Concertgebouw, na afloop gingen we iets drinken. Toen kwam er een man aan ons tafeltje zitten. Hij had gedronken en begon een verhaal, over zijn geliefde, een jongen die zich dood had gereden. Op een gegeven moment zegt hij: ik ken jou, jij bent Maria Goos, jouw man is bij jou weg! God zeg, wat maak jij een rottijd door. Ik had ook gedronken - het was half drie - dus ik vertel daar iets over. Die man heeft de volgende dag de Weekend gebeld. Jézus! Dat is laag, hè?' Heb je al een nieuwe vriend? 'Nee. Ik kreeg van mijn vriendin een cadeautje: ik mocht naar een hand-lezeres. Die zei dat er nog één heel grote liefde in mijn leven komt. Ik zou het wel heel erg lollig vinden. Ik heb absoluut geen hekel aan mannen gekregen. Ik had nog een angstbeeld, trouwens. Dat ik in een te krappe King Louie-jurk op De Parade zou zitten, met een groep van vrouwen in ook allemaal een te krappe King Louie-jurk, met cowboylaarzen eronder en hennahaar. Dat we dan veel te veel rosé zouden drinken en met z'n allen heel boos zouden zijn op alle mannen. Dat wil ik niet, daarvoor houd ik te veel van mannen.' Je herhaalt het zo vaak dat ik denk: je hebt ook overwogen dat alle mannen klootzakken zijn. 'Ja. Is zo. Ik kreeg het afgelopen jaar zoveel gruwelverhalen te horen van verlaten vrouwen, veel erger nog dan mijn verhaal. Bedrog van twintig jaar. Iemand die letterlijk zei dat hij een pakje sigaretten ging halen en nooit meer terugkwam. Een huwelijk van decennia dat werd beëindigd per sms. Een zwangere vrouw die werd verlaten voor haar beste vriendin. Vrouwen die achterblijven met een enorme schuld. Verschrikkelijke dingen. Onze scheiding is in die zin echt een doorsnee-, clichématige scheiding. Het enige bijzondere is dat het zich voor een gedeelte in de openbaarheid heeft afgespeeld.' Vrouwen doen toch ook afschuwelijke dingen? 'Ja, maar minder. Tuurlijk, vrouwen bedriegen ook. En niet elke man die zijn vrouw verlaat, is een eikel. Ik heb een man leren kennen die precies heeft gedaan wat Peter heeft gedaan; zijn vrouw na 33 jaar verlaten. Nou, dat blijkt dan tóch een heel leuke man te zijn. Op de een of andere manier is dat helend.' Goos gaat een fles appelsap halen. Bij terugkomst: 'Ik heb het laatste jaar bij zo veel mensen op de bank gelegen, met mijn hoofd op iemands schoot. Ik heb zo ontzagwekkend veel liefde ontvangen. Och! O man! Van mijn kinderen, van mijn beste vriendin Wivineke, van vrienden. Jezusmina, Wivineke. Die was 40 toen ze weduwe werd en is een paar jaar geleden gescheiden. Die weet wat verlies is. Nou is rouw om dood echt iets anders hoor, daar wil ik mijn scheiding niet mee vergelijken. Zij kon mij elke keer weer op de rails krijgen. Ze schrok niet van de heftigheid. Mijn vader en moeder zijn overleden, daar heb ik vrij doorsnee op gereageerd, een normaal rouwproces. Maar nu, bij haar, stortte ik af en toe ter aarde. Ik stortte letterlijk neer, kon niet meer op mijn benen staan. Lag ik hier in de keuken, met mijn hoofd bonkend op de grond: ik wil dit niet, ik wil dit niet! Ik dacht: ben ik deze Griekse tragédienne? Lig ik in dat idiote keukentje met mijn hoofd tegen de vloer te bonken? Beláchelijk. Je weet van jezelf niet hoe je reageert in zo'n situatie. Je kunt het niet voorspellen.' Heeft het schrijven je geholpen je eigen situatie beter te begrijpen? 'Ik ben zo gezegend met het schrijven. Het is mijn levenslange therapie. Mijn werk bestaat uit nadenken over hoe mensen in elkaar zitten en waarom ze reageren zoals ze reageren. Dat maakt het voor mij moeilijk te verteren dat dit iets is wat ik nooit helemaal zal kunnen snappen. Martin van Waardenberg (acteur, red.), ook gescheiden, zei tegen mij: Maria, honderd jaar geleden werden we 50 of 60, hooguit. Dan waren we dertig jaar bij dezelfde vrouw. Nu worden we zo oud dat we zestig jaar bij dezelfde vrouw moeten blijven - dat kunnen mannen niet aan! Ik geloof daar wel iets van: het toekomstbeeld van mensen van 50 is totaal anders dan vroeger. Er kan nog van alles en er moet dus ook nog van alles. Mannen hebben daarvan meer last, denk ik, vrouwen zijn honkvaster.' Je begrijpt er dus wel iets van. 'De theorie snap ik, maar ik begrijp niet waarom dat niet náást de liefde voor een vrouw kan bestaan. Waarom is verliefdheid een gif voor de relatie waar je in zit, terwijl je dertig jaar gelukkig was?' Begin een affaire, bedoel je. 'Ja, in godsnaam, doe! Daar waren we echt wel overheen gekomen. Daar zijn we al drie keer overheen gekomen, toen ik een affaire had.' Heb je jezelf iets verweten? 'Nee. Het is verschrikkelijk dat zo'n grote liefde verloren is gegaan. Dat zeggen onze kinderen ook: het ergste hieraan is dat blijkbaar ook een goed huwelijk naar de klote kan gaan. Dat is een grote teleurstelling.' Dat een huwelijk stopt, wil toch niet zeggen dat het mislukt is? 'Inderdaad, op die manier begint mijn visie nu wel te kantelen. Jeetje, zeg, er is dertig jaar intens van mij gehouden. We hebben dertig jaar intens van elkaar gehouden. Inmiddels kan ik zeggen: god, je zal het maar hebben gehad, zo'n relatie. Fantastisch. Ik ben niet boos meer, voor zover ik dat geweest ben. Mijn vrienden en mijn psychiater zeiden: wanneer word je nou eens boos? Nooit echt. Want dat heb ik Jacqueline dus allemaal laten doen.' Grijnst. 'Ik heb zelf geen straal-kacheltje in een bad hoeven kieperen.' MARIA GOOS 25 februari 1956 Geboren in Breda 1977-1982 Toneelacademie Maastricht 1985-1989 Artistiek leider Toneelgroep De Kompaan 1991-1994 Pleidooi, scenario (televisieserie AVRO) 1995-1997 Oud Geld, scenario (televisieserie AVRO) 1999 Familie, tekst, Het Toneel Speelt (verfilmd) 2002 Cloaca, tekst, Het Toneel Speelt (verfilmd) 2003 Lieve mensen, scenario (televisieserie VPRO) 2005 Leef!, scenario (film IDTV) 2007-2008 De geschiedenis van de familie Avenier, tekst, Het Toneel Speelt 2010 Doek!, tekst, Kik Productions 2013 Volgens Robert, scenario samen met Peter Blok (televisieserie VARA) 2015 Volgens Jacqueline, scenario (televisieserie VARA) Vanaf 2004 worden Goos' toneelstukken ook met veel succes in het buitenland gespeeld. naar boven

Ingrid Hoogervorst, Privédomein. Zij beschrijft hier hoe er in één klap een eind komt aan haar huwelijk na 17 jaar en hoe er daarna totaal niet meer te spreken is met haar ex-man. Ik vind het ook interessant om te lezen dat zij waarschijnlijk zelf ook al een soulmate was voor het ex-man toen hij uit zijn eerste huwelijk vluchtte in haar armen